نام شعر : سراب

آفتاب است و، بيابان چه فراخ!
نيست در آن نه گياه و نه درخت.
غير آواي غرابان، ديگر
بسته هر بانگي از اين وادي رخت.

در پس پرده‌يي از گرد و غبار
نقطه‌يي لرزد از دور سياه:
چشم اگر پيش رود، مي‌بيند
آدمي هست كه مي‌پويد راه.

تنش از خستگي افتاده ز كار.
بر سر و رويش بنشسته غبار.
شده از تشنگي‌اش خشك گلو.
پاي عريانش مجروح ز خار.

هر قدم پيش رود، پاي افق
چشم او بيند دريايي آب.
اندكي راه چو مي‌پيمايد
مي‌كند فكر كه مي‌بيند خواب.

MIRAGE

The sun is shining, the plain how wide!
But void of herbs and trees, it is barren,
Except crows crowing at every side
Every sound has departed from this plain.

A dark spot trembles from afar, a blot,
Behind a thick veil of dust,
But when you advance and gaze at the spot
You see a man marching in the dust.

Tired from labor his body is in stress,
Besides, his body by dust is surrounded,
From thirst his throat is dry. In that place
His bare feet by thorns are wounded.

As he advances in the waste on and on
He can see a sea of water in the rim,
But when eyeing father in the horizon
It occurs to him that it is a dream.

نام شعر : يادبود

سايه دراز لنگر ساعت
روي بيابان بي‌پايان در نوسان بود:
مي‌آمد، مي‌رفت.
مي‌آمد، مي‌رفت.
و من روي شن‌هاي روشن بيابان
تصوير خواب كوتاهم را مي‌كشيدم،
خوابي كه گرمي دوزخ را نوشيده بود
و در هوايش زندگي‌ام آب شد.
خوابي كه چون پايان يافت
من به پايان خودم رسيدم.

من تصوير خوابم را مي‌كشيدم
و چشمانم نوسان لنگر ساعت را در بهت خودش گم كرده بود.
چه‌گونه مي‌شد در رگ‌هاي بي‌فضاي اين تصوير
همه گرمي خواب دوشين را ريخت؟
تصويرم را كشيدم
چيزي گم شده بود.
روي خودم خم شد:
حفره‌يي در هستي من دهان گشود.

سايه دراز لنگر ساعت
روي بيابان بي‌پايان در نوسان بود
و من كنار تصوير زنده خوابم بودم.
تصويري كه رگ‌هايش در ابديت مي‌تپيد
و ريشه نگاهم در تار و پودش مي‌سوخت.
اين‌بار
هنگامي كه سايه لنگر ساعت
از روي تصوير جان گرفته من گذشت
بر شن‌هاي روشن بيابان چيزي نبود.
فرياد زدم:
تصوير را باز ده!
و صدايم چون مشتي غبار فرو نشست.

سايه دراز لنگر ساعت
روي بيابان بي‌پايان در نوسان بود:
مي‌آمد، مي‌رفت.
مي‌آمد، مي‌رفت.
و نگاه انساني به دنبالش مي‌دويد.

REMEMBRANCE

The long shadow of the clock’s pendulum
Was oscillating over the endless plain
To and fro
To and fro
And I was drawing the image of my short dream
On the shining sands of the plain,
A dream that had drunk the burning heat of hell
In whose air my life had melted.
It was a sleep at whose end
My life also came to an end.

I was drawing the image of my dream
And in its amazement my eyes had lost the oscillation of the clock’s pendulum.
How could I pour all the heat of my yesterday’s dream?
In the space less veins of that image
I was drawing the picture of my dream,
Something was missing there.
I bent over my body
A hole had opened in my existence.

The lengthy shadow of the clock’s pendulum
Oscillated on the endless plain
And I fell asleep beside the living image –
An image whose veins throbbed in eternity
And the root of my gaze burnt the Warf and woof.
This time
When the shadow of the clock’s pendulum
Crossed over my living image
Nothing was visible in the bright sands of the plain.
I shouted:
“Return the image!”
And my voice vanished like the fall of dust.

The lengthy shadow of the clock’s pendulum
Oscillated in the endless plain
To and fro
To and fro
And a man’s look was pursuing its movement.

Уважаемый Максим!

Процитированная выше статья (пост № 1) взята из Википедии
Причем в переводе стихотворения авторство Вашего перевода было указано.
В статье же на странице Википедии не указаны ни ее авторство, ни знак охраны авторских прав.
Тем не менее цитирование я убрала, оставив ссылку на Википедию.
Хотя вполне могла оставить, учитывая тот факт, что НИКАКОЙ личной или коммерческой выгоды
я из использования этого форума не извлекаю (реклама на страницах форума размещается
компанией Mybb, предоставившей бесплатный хостинг).

Друзья и гости форума были бы рады увидеть переводы Сохраба на русский язык.
Выкладывать их или нет - решать Вам. Если решите выложить - пожалуйста, укажите свое авторство.
К авторам и авторским правам здесь относятся с уважением и без фамильярности.

С уважением.

کفشهایم کو؟
چه کسی بود صدا زد سهراب؟
آشنا بود صدا؛ مثل هوا با تن برگ

مادرم در خواب است
و منوچهر و پروانه و شاید همه‎ی مردم شهر
شب خرداد به آرامی یک مرثیه از روی سر ثانیه‎ها می‎گذرد
و نسیمی خنک از حاشیه‎ی سبز پتو خواب مرا می‎روبد

بوی هجرت می‎آید
بالش من پر آواز پر چلچله‎ها ست
صبح خواهد شد
و به این کاسه‎ی آب
آسمان هجرت خواهد کرد

باید امشب بروم
من که از بازترین پنجره با مردم این ناحیه صحبت کردم
حرفی از جنس زمان نشنیدم
هیچ چشمی،
عاشقانه به زمین خیره نبود
کسی از دیدن یک باغچه مجذوب نشد
هیچ کس زاغچه‎ای را سر یک مزرعه جدی نگرفت

من به اندازه‎ی یک ابر دلم می‎گیرد
وقتی از پنجره می‎بینم حوری
-دختر بالغ همسایه-
پای کمیابترین نارون روی زمین
فقه می‎خواند

چیزهایی هم هست؛
لحظه هایی پر اوج
مثلا شاعره‎ای را دیدم
آنچنان محو تماشای فضا بود که در چشمانش
آسمان تخم گذاشت

و شبی از شبها
مردی از من پرسید
تا طلوع انگور چند ساعت راه است؟

باید امشب بروم!
باید امشب چمدانی را
که به اندازه‎ی پیراهن تنهایی من جا دارد بردارم
و به سمتی بروم
که درختان حماسی پیداست
رو به آن وسعت بی‎واژه که همواره مرا می‎خواند

یک نفر باز صدا زد: سهراب!
کفشهایم کو؟
سهراب سپهری

The Primal Call

Where are my shoes
who was it that called Sohrab
the voice was familiar, as is air with the body of a leaf
mother is sleeping
so are Manutchehr and Parvaneh, and maybe
everybody in town
it is a summer night, an elegy quietly passing
over the moments
and a cool breeze is sweeping my sleep
along the green edges of the blanket
there is a smell of migration
my pillow is stuffed with the songs of the swallows.

Morning will come
and the sky will migrate
into this water bowl,
I must go tonight.

I spoke through the openest window with the people
in
this land
but I heard no word of the stuff of times
no eye glanced lovingly at the earth
nobody was fascinated by a garden
nobody took the magpie in the field seriously.

I feel as gloomy as a cloud
when I see Hoori
- that is our neighbor's mature girl -
under the rarest elm on the earth
studying theology.

But there are some things, some high moments
(I saw a woman poet, for example
so absorbed in space
that the sky laid eggs in her eyes,
also one night
a man asked me
how long it takes to reach the rising grapes.)

I must go tonight
I must pack the suitcase
which has enough room for my robe of solitude
and must go where
I can see epical trees
towards that wordless enormity which keeps calling me.

Somebody again called Sohrab
where are my shoes?